Teoretycznie się nie da, ale praktycznie można to ominąć.
Trzeba dodać ręcznie własny kod CSS w sekcji Wygląd -> Dostosuj -> Dodatkowy CSS
.site-description { max-width: 250px; width: 100%; }
Teoretycznie się nie da, ale praktycznie można to ominąć.
Trzeba dodać ręcznie własny kod CSS w sekcji Wygląd -> Dostosuj -> Dodatkowy CSS
.site-description { max-width: 250px; width: 100%; }
Do samodzielnego, prostego zarządzania własnym repozytorium czasami wystarczą poniższe komendy:
git config user.name “Imię Nazwisko”
git config user.email imie@domena.pl
git init
git add file
git commit -m ‘komentarz’
git status
git push origin master
A teraz trochę więcej szczegółów:
Git posiada trzy stany, w których mogą znajdować się pliki:
1) zmodyfikowany – plik został zmieniony, ale zmiany nie zostały wprowadzone do bazy danych
(zmodyfikowany – kolor czerwony)
2) śledzony – zmodyfikowany plik został przeznaczony do zatwierdzenia w bieżącej postaci w następnej operacji commit
(zmodyfikowany – kolor zielony)
3) zatwierdzony – dane zostały bezpiecznie zachowane w Twojej lokalnej bazie danych
Ze względu na te trzy stany, projekt GIT jest podzielony na trzy główne sekcje:
– katalog GIT (repository)
– katalog roboczy (working directory)
– przechowalnia (staging area)
– poczekalnia (tylko zmodyfikowany, nieśledzony) (git add)(potem git commit)
(coś pomiędzy katalogiem roboczym, a przechowalnią)
user@computer$ git diff – różnice między katalogiem roboczym a przechowalnią
user@computer$ git diff HEAD – różnice między katalogiem roboczym a repozytorium
user@computer$ git diff –staged – różnice między przechowalnią a repozytorium
katalog roboczy (tu modyfikujemy pliki, tworzymy nowe)
przechowalnia (tu śledzimy pliki, które czekają na umieszczenie w repozytorium)
repozytorium (tu przechowujemy zatwierdzone pliki)
user@computer$ git add . – dodanie do poczekalni zawartości całego bieżącego katalogu
user@computer$ git log -historia rewizji(dokonanych zmian w odwróconej chronologii)
user@computer$ git log –graph –decorate –pretty=oneline –abbrev-commit –all
user@computer$ git commit –amend -poprawa komentarza w ostatniej rewizji
user@computer$ git commit -a -pozwala ominąć poczekalnię i dodaje do repozytorium wszystkie zmienione pliki, które były śledzone (zatwierdzenie wprowadzonych zmian)
user@computer$ git branch -wypisuje gałęzie i zaznacza, w której aktualnie się znajdujemy
user@computer$ git branch newbranch -utworzenie nowej gałęzi
user@computer$ git checkout newbranch -przejście do podanej gałęzi
user@computer$ git merge newbranch -scalenie gałęzi newbranch z gałęzią master
user@computer$ git branch -d newbranch -usunięcie gałęzi newbranch
user@computer$ git checkout -b newbranch -utworzenie nowej gałęzi i przejście do niej
user@computer$ git stash -“ukrywanie” zmian wprowadzonych na danej gałęzi (umieszczenie zmian w schowku – nie chcemy ich jeszcze wrzucić do repozytorium)
user@computer$ git stash apply -pobranie danych ze schowka
user@computer$ git stash clear -wyczyszczenie niepotrzebnego już schowka
Przedstawię pokrótce jak włączyć w Ubuntu 20.04 Focal Fossa w środowisku GNOME na panelu bocznym akcję minimalizacji otwartego okna lub przeglądu otwartych okien.
Pobranie aktualnej ustawionej wartości:
gsettings get org.gnome.shell.extensions.dash-to-dock click-action
Przywrócenie ustawień domyślnych:
gsettings reset org.gnome.shell.extensions.dash-to-dock click-action
Ustawienie na minimalizację lub przegląd otwartych okien:
gsettings set org.gnome.shell.extensions.dash-to-dock click-action ‘minimize-or-overview’
Otrzymanie wszystkich możliwych wartości, które mogą być ustawione:
gsettings range org.gnome.shell.extensions.dash-to-dock click-action
Często zdarza się, że pewne partycje, które trzeba montować ręcznie pod systemem Linux, klikajać w ich ikonę w menedżerze plików, Nautilusie nie zawsze mają chciane przez nas prawa dostępu, czyli np. zapis danych.
Najpierw przedstawię metodę automatycznego montowania tych partycji/dysków wraz ze startem systemu.
Niestety czasem ten sposób jest zawodny, gdyż często pojawiają się błędy systemu plików i urządzenie nie jest montowane, np. przy NTFS.
Automount z startem systemu:
Pobranie UUID konkretnego urządzenia: (można łatwo skopiować/wkleić w terminalu uuid poprzez kombinację [(SHIFT +CTRL +C)=kopiuj, (SHIFT +CTRL +V)=wklej]
ls -l /dev/disk/by-uuid/*
Edycja pliku systemowego do automontowania urządzeń:
mkdir /media/folder-montowania-urzadzenia
sudo nano /etc/fstab
UUID /dev/nazwa-urzadzenia-w-linuksie/ /media/folder-montowania-urzadzenia system-plikow,np.ntfs defaults(ustawienia domyślne) 0 0
Krótkie wyjaśnienia:
Najpierw tworzymy folder do zamontowania dysku.
W pliku w jednej linii wprowadzamy dane.
I tu, zamiast defaults możemy, np. zastosować:
exec = wykonywanie plików
rw = tryb odczytu-zapisu
users = wszyscy użytkownicy
auto = tryb automatyczny
remount = ponowne montowanie
wpisujemy powyższe słowa kluczowe w miejscu defaults, po przecinku bez żadnych odstępów pomiędzy słowami
Ostatnie cyfry: 0 0, to:
dump – zazwyczaj zero
pass – używane przez program fsck, w której kolejności system plików jest sprawdzany. Wartość admina/roota jest 1. Swap/partycja wymiany nie musi być sprawdzana i jest równa zero. Inne systemy plików powinny mieć 2.
Montujemy wszystkie urządzenia ponownie:
mount -a
I powyższy sposób jest jak najbardziej prawidłowy, niestety jak wystąpią jakieś błędy zdarza się, że urządzenie zostanie zamontowane, np. tylko do odczytu, albo w ogóle.
Druga metoda, to stworzenie prostego skryptu w bashu:
#!/bin/bash #to jest komentarz #odmontowywujemy urządzenie sudo umount /dev/nazwa-urzadzenia media/folder-montowania #montujemy sudo mount -o defaults,exec,rw,users,auto -t ntfs /dev/nazwa-urzadzenia media/folder-montowania #naprawiamy ewentualne błędy w systemie plików sudo ntfsfix /dev/nazwa-urzadzenia #przemontowywujemy ponownie sudo mount -o remount,defaults,exec,rw,users,auto -t ntfs /dev/nazwa-urzadzenia media/folder-montowania
Nie zapomnijmy o nadaniu praw wykonania do pliku:
chmod +x nasz-skrypt.sh
Jeszcze większym ułatwieniem jest stworzenie skrótu na pulpicie do skryptu (metoda działa pod Ubuntu 20.04):
Tworzymy plik na pulpicie z rozszerzeniem .desktop:
#!/usr/bin/env xdg-open [Desktop Entry] Version=1.0 Type=Application Terminal=true Exec=/home/user/mount-disks.sh Name=Mount disks Comment=Mount disks Icon=/home/user/Obrazy/hdd-mount.ico
Exec – ścieżka do naszego skryptu
Icon – ikona, jaką chcemy żeby się nam wyświetlała
Nie zapomnijmy jak poprzednio nadać prawa wykonania i jeszcze klikamy na pliku prawym przyciskiem myszy i wybieramy “Zezwól na uruchamianie”.
Teraz za pomocą drugiej metody, po uruchomieniu skryptu wpisujemy hasło root-a, sprawdzane i naprawiane są struktury plików i zamontowane powinny być nasze urządzenia dla wszystkich użytkowników z prawami wykonania, odczytu i zapisu.
Zgodnie z linkiem tworzymy szkielet Spring Boot. Na stronie Initializr dodajemy jako zależności “Spring Web”.
Możemy dodać jakąś nową klasę, żeby wyświetlała nam jakiś tekst, np. :
package com.example.demo; import org.springframework.boot.SpringApplication; import org.springframework.web.bind.annotation.RequestMapping; import org.springframework.web.bind.annotation.RestController; @RestController public class Example { @RequestMapping("/") String hello(){ return "Witaj świecie!"; } public static void main(String[] args){ SpringApplication.run(Example.class,args); } }
Standardowo odpalamy aplikację i powinien wyświetlić nam się żądany tekst.
Gdy mamy już zainstalowanego Git-a i Heroku logujemy się:
$heroku login
git init
git add .
git commit -m "initial commit"
Tworzymy aplikację komendą:
$heroku create
$git push heroku master
$heroku open
Pod adresem: link dostępna jest wtyczka, którą należy dodać.
Komendy dodajemy poprzez:
Przykład użycia:
user@computer$ echo “test”
Czasami pod Ubuntu 18.04 może wystąpić błąd z działaniem wirtualnego menedżera wirtualnych maszyn VirtualBox firmy Oracle.
Wykonujemy wtedy następujące kroki:
1. Wyłączamy w BIOS opcję “secure boot”.
2. Włączamy w BIOS opcję “Intel Virtual Technology”.
3. Ściągamy obraz ISO Guest Additions.
4. Ustawiamy następnie współdzielone foldery.
W ten oto sposób powinniśmy mieć w miarę poprawnie skonfigurowany program do uruchamiania systemów na wirtualnych maszynach oraz ich integrację z środowiskiem zewnętrznym.
W powyższym celu wykonujemy w terminalu następujące komendy:
Konwersja obrazu .nrg do .iso:
$poweriso convert file.nrg -o file.iso
Tworzymy jakiś dowolny folder pod którym chcemy zamontować nasz przerobiony obraz:
user@computer$ mkdir /iso/
Jako administrator montujemy obraz pod wskazaną lokalizacją:
user@computer$ sudo mount file.iso /iso/
2 kwietnia 2019 serwis społecznościowy Google+ został zamknięty dla użytkowników indywidualnych (dla kont firmowych działa nadal).
Facebook najpierw wykupuje serwis społecznościowy Instagram (od Kevin_Systrom (dawny pracownik Google), Mike_Krieger) (Burbn, Inc.), teraz znika Google+.
Mark Zuckerberg główny twórca portalu społecznościowego Facebook, który plasuje się na pierwszym miejscu w tej kategorii serwisów, nie daje szans innym konkurentom jak widać.
Jednak wątpię żeby wygryzł też YouTube, który jest w czołówce mediów społecznościowych.
Uruchamiamy Nautilus (domyślny menedżer plików środowiska GNOME).
Przechodzimy: Inne położenia -> Połącz z serwerem i wybieramy np. SSH (wpisujemy przedrostek protokołu ssh:// i adres)
Następuje uwierzytelnianie (authentication) za pomocą hasła.